zondag 28 november 2010

De wereld is wit !

Het wordt steeds maar gekker .. deze plek hier. Al vanaf ik nog aan het rondtuimelen was in mama's buikje hoorde ik haar al tegen mij vertellen. Over de mooie wereld waarin ik ging terecht komen, een wereld vol liefde en kansen en zoveel meer. Maar eerlijk gezegd liet mij dat allemaal koud, ik bleef maar tuimelen en rond dobberen en had het héél erg naar mijn zin. Sinds ik er ben, geeft die wereld, waar mama het zo vaak over had steeds wat meer geheimen prijs. Elke ochtend opnieuw bij het wakker worden moet ik héél hard niezen wanneer mama mijn gordijntjes open trekt. Het felle licht en de zon prikt in mijn ogen en ik knipper dan héél snel met mijn oogjes. Maar wat ik vandaag zag was toch héél speciaal ... die wereld waarin ik geboren ben is plots helemaal wit geworden. Misschien heeft er iemand zijn witte verf pot omgemorst en is alles per ongeluk wit geworden. Ik heb ook al eens mijn flesje melk omgeduwd dus misschien is dat wat er gebeurd is. Ik moet dringend een beetje uitleg vragen aan mama & papa want dit gaat toch mijn petje te boven. Ook krijgen die 2 het plots in hun hoofd om een andere muts op mijn koppie te zetten. Ik had al een gloeiende hekel aan die katoenen mutsjes en vooral aan die met het tuutje bovenaan. Ik voelde me zo belachelijk daarmee! Maar nu is het nog een stukje erger, een wollen muts .. waar mijn oren in zitten, wat kriebelt aan mijn hoofd en waarmee ik waarschijnlijk nog 10x zo belachelijk ben. En die muts kwam niet alleen, neen hij had iets eigenaardigs mee ... een lange touw met 2 handen aan. Ik dacht dat handjes gemaakt werden in de buik van mama maar neen, je kan ook handjes kopen ... in wol. Mama steekt mijn eigen handjes in die nep-handjes, ik kan geen kant meer op en mijn handjes zweten en zweten en zweten. Natuurlijk trekt ze zich daar niets van aan en lig ik daar nu met 4 handjes terwijl ik er toch zelf al 2 had. Telkens wanneer ik denk dat ik ze begin te begrijpen ... doen ze weer iets raar. Nu, ik hoop dat als ik morgen mijn oogjes open doe ... de wereld er terug normaal uitziet en die meneer zijn witte verf netjes opgeruimd heeft.

donderdag 25 november 2010

Een man in mijn leven ...


Gisteren mocht ik gaan spelen bij mijn vriendje Warre, onze mama's hadden niets te doen en hadden wel zin in een koffieklets. In mijn gedachten was Warre een even groot jongetje als ik en echt niemand om bang van te zijn. Ik kwam binnen en de kust was veilig, die Warre man lag nog in zijn bedje en ik mocht lekker zijn parkje verkennen. Hij had een eend en een konijn maar mijn Mevrouw Muis was ook van de partij. Tenmidden van die dierentuin lag ik op mijne dooie gemak rond te kijken tot plots die vriend van mij , zijn kwebbeltje boven openzette. Tante Sofie holderdebolder Warretje gaan halen ... na een propere broek en nadat hij zijn pyjama had afgedaan kwam ie bij mij liggen. Maar dat was buiten mijn stoere ik gerekend, die bink lag geen seconde stil en zijn handjes en armen zaten overal op en rond mij. Ik vond toch dat da niet kon bij zo'n eerste ontmoeting en trok als duidelijk signaal een pruillip, maar hij wist van geen ophouden. Plots had ie zijn arm op mijn boezem gelegd en moest ik gewoon huilen, want mama moest mij komen redden van deze casanova. In plaats dat die mij komt oppakken slaan die 2 dames aan het fotograferen, alsof ik al niet genoeg miserie had. Maar tante sprak de verlossende woorden toen ze zei dat Warre waarschijnlijk liever in de sitter ging zitten vanmiddag. Amaai gelukkig maar want al dat mannelijk geweld ... daar moet ik toch nog een beetje aan wennen. Het is wel een hele vent, stevige borstkas en grijpgrage handjes maar hij liep een beetje te hard van stapel. Later op de middag hebben we toch nog een interessant gesprek gevoerd toen ik eenmaal van de emoties was bekomen. Ik kaartte nogmaals zijn haantje de voorste gedrag aan en hij beloofde om voortaan een echte gentleman te zijn. Dus die vriendschap dat komt wel goed ... het wordt mijn stoere grote mannelijke beschermer in een wereld van ruzie's, kattekwaad, speelgoed delen enz ...

dinsdag 23 november 2010

Mijn speelparadijs

Gisteren waren de 2 grote hier in rep & roer, alles werd op zijn kop gezet en vooral véél dingen werden van plaats verzet. Ik liet ze maar doen en begon aan een héérlijk middagdutje. Maar plots hoorde ik mijn favoriete speeltjes, hoorde ik iets over een speelmatje en ik trok toch es ene oog open. Ze stonden plots alle 2 aan mijn park en namen me mee naar de andere kant van de living, ik zag daar op de grond een super interessant ding liggen met héél veel kleurtjes en er stonden allerlei leuke spulletjes bij. Mama & papa dolblij dat ik begon te lachen en ik mocht het gaan verkennen ... jaloerse papa wilde per sé meespelen maar er was plaats genoeg. Ik heb nu mijn eigen kleine speelparadijs in de living met zicht op de tuin, als dat niet leuk is !

maandag 22 november 2010

Witte jasjes



Vrijdag liep mama er toch een beetje anders bij, ze knuffelde me extra veel en ze liep rond als een kip zonder kop. Ook betrapte ik haar er enkele keren op dat ze iets zei over een dokter, geen idee wie of wat dat is en als dat kan bijten enzo ... Ik was er eigenlijk wel gerust in en viel lekker in slaap toen we in de auto stapten. Plots zag ik dat we bij Inge waren aangekomen, een wit jasje op 2 benen die al eens bij ons thuis kwam en mij toen héél goed bekeek. Toen we binnen waren zaten er daar allemaal soortgenoten in hun geboortekostuum bijna en ze maakten een drukte van jewelste. Ik keek even rond maar toen ik opmerkte dat er niemand bekends bij zat viel ik weer lekker in slaap. Raar toch dat ik daar tussen al die soortgenoten zat en mijn beste vriendjes niet ... toch even overleggen met Warre & Mila waarom zij daar niet in hun geboortekostuum bij de witte jasjes waren. De oudere witte jasjes aan de weegschaal & meetlat zeiden dat ik 4440 gr weeg en 54 cm groot ben. Nadat ik bij Inge langs was geweest mochten we door naar die befaamde dokter, waar mama het dus ook al over had. Nog een wit jasje maar ditmaal een stout wit jasje, eerst leuke spelletjes doen met mij en dan floep een vies drankje in mijn mond en 2 prikken in mijn billetjes. Ai Ai Ai ... heb hen dan toch eens duidelijk gemaakt dat ik dat niet leuk vond. Ik wilde vlug vlug naar huisje en liet mama mij vlug aankleden, ik had nu toch wel genoeg van die soortgenoten, witte jasjes en prikken Brrrr !! Mama zegt dat ik er helaas nog es naar toe moet binnen een maandje maar ik ga me lekker verstoppen en die prikken, die mag mama krijgen!

woensdag 17 november 2010

Wit stokje met bolletje pluis


Je gaat het niet geloven wat me gisteren weer is overkomen! Het is precies de gewoonte dat ik elke avond eens moet gaan zwemmen, dan moet ik helemaal in mijn blootje in een bakje water en maken ze mij kleddernat. Dan klotsen ze met een lapje stof over mijn hoofd, snoetje en sta ik helemaal in schuim. Ook peddelt er een geel ding rond in mijn badje en als die te dichtbij komt schrik ik mij een hoedje. Wat dat die 2 grote toch met mij uitspoken, geen mens die t'gelooft. Maar ik moet toegeven dat ik zo'n badje stiekem toch wel héél erg leuk en zalig vind, ik voel me lekker slaperig als ik er uitkom en kan dan na m'n melkje hupsakee mijn bedje in. Maar gisteren moest grote mama de pret bederven en stak ze waarempel een wit stokje met een bolletje pluis in mijn oor. Ik heb toch opgevangen dat die 2 flappertjes links & rechts aan mijn hoofd zo heten, ze zorgen er ook voor dat ik die 3 dansende meisjes op de zwarte doos kan horen zingen. Ik wist niet wat er gebeurde en zette het op een brullen, ja ik ging er vanuit dat de grote papa mij ging komen redden van die boosaardige witte stok met pluis. Maar nee, die zat mee in het complot en ik werd aan mijn lot overgelaten. Ik hoorde grote mama opscheppen tegenover grote papa dat er toch een beetje geel prot uit was gekomen en ik nu weer nette oortjes had. Geel prot,uit mijn oren ... waar hebben ze het toch over ?! Nadat ik van de schok bekomen was kreeg ik dan toch dat lekkere flesje melk ... eind goed, al goed.

10 weken


Ondertussen ben ik al 10 weken oud en vind ik het zo leuk om in mijn huisje te wonen, dicht bij die 2 grote mensen die boven mij uit torenen. Ze noemen zichzelf mama & papa dus dat ga ik ook maar doen dan. Ik heb al veel dingen leren kennen en het is zo vermoeiend om 10 weken te zijn. Ik moet van mama soms op het speeltapijt, zo'n zacht ding met speeltjes die boven mijn hoofd hangen te wiebelen .. maar daar word ik dan zo moe van. Dan komen ze aangesneld om mij op te pakken en leggen ze mij in een vierkant bakje. Ik moet toegeven, dat ligt héérlijk en ik kom er helemaal tot rust. En als dat nog niet genoeg is mag ik héél soms in mijn wipstoeltje naar een zwarte doos kijken waar een harige hond op te zien is die kan praten, 3 meisjes die staan te zingen en te dansen, een clown in een geel kleedje enz ... Ik krijg er geen genoeg van en ga soms in overdrive, dan zit ik te giechelen en te kirren in dat stoeltje en daarna val ik pardoes om van de slaap. Als ik héél flink ben en vooral na een flesje melk mag ik even op schoot om te knuffelen en dan vertel ik een beetje tegen mama & papa. Ze kijken alsof ze me verstaan maar toch denk ik van niet want ze antwoorden vaak helemaal verkeerd. Er is best héél wat te doen en van de meeste dingen word ik nog heel erg moe.

Welkom ...


Welkom op mijn blogje iedereen, dit is mijn eigen leuke plekje waar ik alles zal vertellen wat ik elke dag uitspook. Ik ben Caro, geboren op 6 september 2010 om 14u. Ik was héél klein om vast te houden zegt mama, maar te groot voor woorden. Wat ze daar mee bedoelt, geen idee. Ik woog 2360 gr en was 43.5 cm groot. Mama moest een zakje krijgen waar productje in zit waardoor ik véél sneller naar de wereld kwam, want ik kreeg geen eten meer van mama in de buik. Hoe stout is dat niet, maar ik denk dat mama dat niet expres deed. Ik moest vlug vlug vlug geboren worden want ik werd niet groter, dysmatuur zijn noemt dat ... moeilijk woord eh'. Maar alles kwam goed en na mijn geboorte mocht ik 9 dagjes in een héél warm bedje. Eerst een paar uur in een glazen bedje met véél touwtjes en piepjes en allerlei gedoe, mama en papa moesten zelfs hun handjes door gaatjes steken om mij te kunnen knuffelen. Raar hoor ! Maar daar moest ik niet lang in slapen, de volgende dag sliep ik al bij mijn vriendjes in de warme kamer. Oef ! Ik moest ook een beetje langer blijven dan mama want ik moest eerst 2500 gr wegen, maar de dokter was héél lief en aan 2480 gr mocht ik toch al mee. Joepie! Ik hoop dat jullie mijn avonturen zullen volgen want ik maak héél veel leuke dingen mee en er is van alles te ontdekken.